Pacha manka en andijvie stamppot met een gehaktbal

Dat laatste heb ik vandaag klaargemaakt bij villa ticca.
Los ninos le gusto, muy rico. De borden en pannen waren schoon leeg. Gezellig was het om samen met Nancy te koken. Maar wat een contrast met gisteren.
Gisteren ook aan het "koken" geweest. Het pacha manka ritueel. Ooit wel eens eten " de grond" gegeten? Ik nu wel.
En het smaakte me prima.
Maar voor we konden eten ging er een heel ritueel aan vooraf. 'S middags om een uur toog ik naar boven, naar de spirituele plek die bij Aya Huma hoort. We, Tuva en Pacha, de zonen van Mieke, gingen het vuur aan maken. Eerst bouwden we een stellage van
boomstronken. Daarop legden we zo'n vijftig lavastenen en daarover weer brandhout. Het vuur werd aangestoken en met rieten waaiers werd geprobeerd het vuur aan te wakkeren. Dat lukte niet goed doordat het hout nat was. Dus ik met een kruiwagen naar beneden om droog hout bij het hostal te halen.
Daarna lukte het beter en fikte de boel aardig en dat moest ook want de stenen moesten gloeiend heet worden. Terwijl het vuur brandde, werden alle ingrediënten in manden gedaan en de kuil waarin gekookt ging worden nog wat uitgegraven. Inmiddels waren er vrienden gekomen om te helpen. Tussendoor werd er gespeeld op de panfluiten, fluiten en gitaar. Heerlijk sfeertje. Om vijf uur was het hout aardig opgebrand en de stenen gloeiden. Tijd om de stenen in de kuil te leggen. Met een soort hooivorken werden de stenen uit het vuur gehaald en naar de kuil gebracht. De stenen werden onder in de kuil gelegd en gestapeld aan de randen. Op de stenen de aardappels, bieten, bananen, camottes, maïskolven, ananassen, tuinbonen en bovenop stukken kip in bladeren gerold. Als laatste bladeren erover, een nat laken en het gehele laken werd bedekt met aarde.
Alle helpers mochten een bloem plukken en om de beurt in de aarde planten, daarbij een gedachte of wens uitspreken.
En toen was het 2 uur wachten geblazen. Een schnaps, warm kampvuur, muziek, zang en dans. Ik voelde me echt super, dit te mogen ervaren is gewoon een cadeautje
Toen de grote groep studenten arriveerde waren we net een indigo baila aan het dansen en zij sloten direct aan, al dansend vormden we een grote kring rond de panch manka. Na het zand verwijderd te hebben en het laken weg genomen was kwamen de heerlijke geuren je tegemoet. Al het voedsel werd in manden gelegd en naar de tafels gebracht. Daar verdeelden we de grote stukken en kreeg ieder een vol bord met van alles wat. Overal waren mensen aan het eten en er heerste een heerlijk sfeertje. De jongens gingen al weer snel muziek maken en werd er weer gezongen en gedanst.
Om half tien was ik moe maar zeer voldaan en die nacht heb ook heerlijk geslapen.
Het werken bij Villa Ticca vind ik nog steeds heel erg leuk. Met de "signorita's" een heel leuk contact en ook de kinderen zijn geweldig om mee te werken. Het is grappig dat de kinderen troost bij mij zoeken als ze vallen of een lijntje hebben. Mijn werkzaamheden variëren van spelen, koken, tuinieren en schilderingen maken.
Donderdag pasta gekookt voor de kids. David had als eerste zijn bord leeg en vond het heerlijk, maar Daki kreeg het echt niet weg. De andijvie met gehaktbal viel bij de kleintjes toch beter in de smaak.
Woensdagmiddag was het heerlijk weer en had ik niet veel zin in iets actiefs, dus mijn bikini in mijn tas gestopt en naar de waterval gewandeld. Shiry, de indiaan van het museum, had niet veel te doen en zijn we samen bij de rivier gaan poedelen, zwemmen en daarna heerlijk op een warme rots in de zon gelegen.
Zalig middagje relaxen zo.
Domderdag naar Otavalo gewandeld. Daar een messenset gekocht  voor villa ticca want uien snijden met een vleesmes waarvan het handvat is afgebroken is niet echt handig. Een set vijf messen, aanzetstaal en snijplank, 3,99 dollares. Kan ik toch niet laten liggen! Klein gebaar, groot plezier, tenminste dat hoop ik.
Vrijdagmorgen met de kinderen naar de speeltuin in Otavallo. Een "schoolreisje" gewoon met de lijnbus. Dat is wel wat anders dan naar de efteling of duinrel. Met zijn allen in een vol geprakte bus. De kleintjes moesten staan en dus probeerden we er voor te zorgen dat ze niet omvielen. Na een minuut of tien kwamen we bij de speeltuin er was nog niemand dus de kinderen hadden alle ruimte om te spelen. Ik verbaasde me over alle onveilige situaties, zoals een stuk beton onder aan de steile trap naar de glijbaan. In Nederland zou er geen kind meer op de glijbaan mogen.
Na wat eten en drinken op een grasveld met een bal gespeeld en het spel boompje verwisselen. Steeds weer verbaast het me hoe tevreden de kinderen hier zijn met een simpel spelletje en allemaal enthousiast meedoen. Voor we een dit keer nog vollere bus instapten, een ijsje getrakteerd en weer allemaal blije snoetjes.
'S middags nam ik de bus naar Cayambe. Had in de gids een leuk plekje gevonden waar ik het weekend wilde doorbrengen. Maar ja, dat was wel een hele onderneming. Maar een keer op een dag reed er een lijnbus vanuit Cayambe naar Oyacachi. Een gemeenschap in een dal op 3000 m. Ik wist niet precies waar de bus vertrok en ook was het niet gelukt om een hotel te reserveren. Dus... In Cayambe gekomen, geen bus te bekennen. Mmm die is zeker al weg, nou ja pech. Bekijk ik deze stad en ga straks weer terug. Loop ik een straatje in bij de markt, staat er een bus met jawel... Oyacachi. Vraagt er een man of ik daar soms naar toe wil. Si, à que hora va? Tres y media. Het was inmiddels 2 uur dus nog anderhalf uur voor de bus ging. Alleen achterin de bus was nog een plekje want de rest was gereserveerd voor de markt mensen en inwoners van de pueblo.
De rit naar het dorp was prachtig! Over een hoogvlakte op 4000 m. Een uur lang geen huis of mens te bekennen. Na 2 uur rijden waarbij ik gnooet van het landschap kwamen we een een regenachtig dorpje. Aan de conducteur gevraagd waar ik een hotel kon vinden en verwees me naar het winkeltje waarvoor ik uitstapte. De vriendelijke en behulpzame vrouw ging direct haar broer halen. Stap maar in de auto ik breng je. Nou vond ik dat wat overdreven want de man van de bus had gezegd dat er een hotel een klein stukje terug was. Maar goed ik wil die man niet voor het hoofd stoten dus ingestapt. Hij wist een hotel tien minuutjes met auto, of ik dat goed vond. Best,als ik maar een slaap plekje heb. Brengt hij me naar een verzameling van 3 casas, met rieten daken. Zijn neef!
Heel vriendelijk ontvangen en ja hoor zij hadden wel een kamer voor me en eten ja dat kon daar ook. Super toch. Mijn spullen in een grote, maar koude kamer gezet en daarna bij het haardvuur een bakkie met een broodje genuttigd.
De kinderen kwamen erbij en samen met de vrouw des huizes en hen zitten kletsen. (jaja, mijn Spaans gaat goed vooruit).
Een heerlijke maaltijd met 2 andere gasten van het hotel. De man was aan het werk in het dorp, de aanleg van een elektriciteitscentrale.
Lag er vroeg in die avond en het was maar goed dat er veel dekens op het bed lagen want de wind blies door alle kieren en voelde het behoorlijk fris aan.
Zaterdag gewekt door de regen op het houten dak. Mmm zal ik de me voorgenomen wandeling wel gaan maken? Tja een boek lezen had ik in Peguche ook gekund. Daar gaan we weer. Daarnet heen heel verslag geschreven, doe ik erg handig en inplaats van te kopiëren, verwijder ik de hele handel. Kan ik weer opnieuw beginnen.
Waar was ik gebleven? Oh ja mijn weekend in Oyacachi. Zaterdagmorgen toch maar op pad ondanks de regen. Lekker warm aangekleed liep ik om 9 uur abajo! Mijn jas is waterdicht maar mijn broek helaas niet, dus na een minuut of tien waren mijn benen drijfnat. Had er echter geen hinder van want ik genoot van de geweldige natuur en het uitzicht. Calla 's, bromelia 's in de bomen, lianen die bomen en planten bedekte, de mist rondom de bergtoppen, de armoedige hutjes op de hellingen, koeien en stieren langs het pad, melkbussen die stonden te wachten op de melkwagen, een wilde woeste rivier waar je beter maar niet in kunt vallen. Zoveel te zien, te horen te ervaren. Helaas zijn niet alle foto's goed gelukt, want mijn camera had veel last van het vocht. Na drie uur lopen en genieten besloot ik terug te gaan. Op de terugweg werd ik aangesproken door een indigoij vrouw die in de regen met haar familie hout aan het sprokkelen was op de berg. Nou lukt het Spaans me redelijk maar cuicocha lijkt in de verste verte niet op het Spaans. De hele familie kwam de berg af om met me te praten en met hadden en voeten begrepen we elkaars taal. Op mijn vraag waar ik de heilige grot kon vonden werden 2 kinderen met me mee gestuurd om me de weg te wijzen. Het jongetje vertelde vol trots in het Engels dat hij dertien jaar was en un poco ingles sprak. Na gebanjer door de blubberpad bereikten we een grote uitstekende rots. Aan de restanten van kaarsen en bloem stukjes was te zien dat de rots een heilige plek is voor de indigo 's .
Na wat foto 's brachten de kinderen me terug naar het pad en waren heel gelukkig met de dollar die ik hen gaf.
Om 3 uur was ik terug in het hotel en na een warme lunch en opdrogen bij de haard toog ik naar de Fuentes thermales. Gelukkig werd ik ingehaald door de auto van de hotel eigenaar en hoefde ik niet nog eens 20 minuten te lopen.
Hij bracht me naar de baden en zou me later weer komen halen.
De baden waren heerlijk, helaas waren er maar twee geopend, warm tot heet zwavelwater kwam uit de muur en vulde het bad. Snel onderdompelen in de koude rivier en dan snel onder de hete douche! Een verademing voor mijn toch wel vermoeide spieren. Op deze manier uiteraard geen spierpijn de volgende dag! Om half zes werd het aanzienlijk drukker. Bleek dat de plaatselijke inwoners douchen in het complex omdat ze in hun huizen geen warm water hebben. Apart hoor om een hele rij douches te zien met mensen die zich douchen met hun kleren aan!
Terug in het hotel in het donker, geen "luz", werd ik uitgenodigd om met een zestal ecuadorianen warme chocomelk te drinken.
Het werd een gezellige avond, heerlijk verse forel gegeten. 
Eduardo, de electromonteur, vertelde me dat hij de volgende dag terug zou gaan en om tien met de auto zou vertrekken. Aangezien de bus pas om twee uur zou rijden, vroeg ik hem of hij nog een plekje in de auto had.
Natuurlijk!  Uiteraard vertrokken we niet om 10 uur, ik ben tenslotte in Ecuador, maar om 11 uur reden we de prachtig route terug naar beneden. Eduardo ging richting Quito, dus bij de Pan American stapte ik in de bus richting Otavalo. Om 3 uur was ik terug in Peguche, na een verfrissende douche in het zonnetje nagenoten van een weer heel bijzonder weekje en weekend.
Heel veel lieve groeten aan jullie allemaal.
Everien