Como esta con Marcella?

Twee weken ben ik nu in Colombia en helaas kan ik jullie nog niet berichten dat de operatie van Marcella geslaagd is. Ze is nog niet geopereeerd omdat haar vader zijn handtekening voor toestemming niet wil zetten!
Que paso?
Twee weken terug, op 16 februari toog ik voor de derde keer naar Schiphol voor een vlucht naar Zuid Amerika. Dit keer echter niet met een rugzak maar met met een grote koffer vol met voetbalshirtjes en broekjes die ik meenam voor de jeugd van Paluato in Colombia. Daar ging mijn reis naar toe om weer als vrijwilligster bij de stichting “mi casa en Ipauratu” te gaan werken.
Mijn vlucht naar Panama en vervolgens Cartagena verliep zonder problemen.
Ik werd opgehaald door Inten en na een avond gezellig bij kletsen en een zondag ontspanning op het strand, reisden we op maandag met de bus naar Paluato.
Sinds juni vorig jaar zijn er veel dingen veranderd in het dorp. Een hele verbetering is de geasfalteerde weg van Galapa naar Paluato. In plaats van achterop een mototaxi hobbelen over kuilen en bulten, reden we nu met een soort gemotoriseerde riskja naar boven. Dat was maar goed ook, want ik weet niet hoe ik anders met die koffer boven had gekomen.
Tweede verandering is dat het schooltje vervangen is door een slaapruimte voor vrijwilligers. Het schooltje is overgaan naar een groter gebouw in het dorp. Later meer hierover.
Naast de finca is een voetbalveldje gekomen waar Roberto voetbaltrainingen verzorgt voor de jeugd van Paluato. Ook die maandag werd er training gegeven aan een meisjes team en toen zij de shirtjes (geschonken door Frame sport en Elleke ) en broekjes (Hamelink koeling) uit mijn koffer zagen komen ging er een luid gejuich op.
Zondag had Inten me op de hoogte gebracht van de stand van zaken betreffende Marcella. Toen we vorig jaar met haar naar de dokter wilden gaan, was de vader heel erg blij en gaf direct zijn toestemming. Eindelijk iemand die ons wil helpen! Toen Jeovanny van mij vernam dat er voldoende geld is geschonken, heeft hij de papieren geregeld, afspraken gemaakt voor verdere onderzoeken en is met de vader gaan praten omdat de man schriftelijk toestemming moet geven voor de operatie.
En daar ligt het probleem. Ondanks druk van de familie, buren, vrienden, heeft de man nog steeds de benodigde papieren niet getekend. Vorige week heb ik hem gesproken en hij verzekerde me
( maar dat zegt niet veel in Colombia) dat hij de operatie voor Marcella wilde en maandag naar de finca zou komen om de papieren te tekenen. En je raadt het al, ik zit nog steeds te wachten.
De dokter die Marcella heeft onderzocht is boos, de familie begrijpt er niets van, wij snappen het niet, maar kunnen de man uiteraard niet dwingen. Als hij zijn kind niet wil laten helpen…………..tja!
Hier denkt men dat de man het liefst het geld in handen krijgt om het zelf te regelen, maar dan zal het meisje nooit geopereerd worden en verdwijnt het geld in……!.
Op het ogenblik wordt onderzocht of er andere wegen zijn om Marcella toch te laten opereren. Het geld voor de operatieis gereserveerd op een aparte rekening .We hopen dat we het zo snel mogelijk kunnen gebruiken voor het doel waarvoor we het van jullie ontvangen hebben.
Uiteraard zit ik nu niet uit mijn neus te eten nu ik Marcella niet kan begeleiden en verzorgen.
Er zijn genoeg andere dingen te doen.
Ik ben onder andere begonnen met het begeleiden, onderwijzen, van zoals ze dat hier noemen “speciale” kinderen. Zo begeleid ik iedere morgen een meisje met het Down syndroom en start ik volgende week met David een jochie van 7 jaar dat bij de geboorte een hersenbeschadiging heeft opgelopen.
In Caruaches een arme wijk in Galapa hier 7 kilometer vandaan is de stichting in samenwerking met een Colombiaanse stichting een kleuterschool begonnen.
Maar daarover, de nieuwe plannen, mijn werkzaamheden volgende keer
meer.
Ik hoop dat ik jullie dan een positiever bericht over Marcella kan schrijven.
Heel veel liefs aan jullie allemaal, familie, sponsors en vrienden.