Tijd vliegt

Tijd vliegt!
Op dit moment ben ik al weer bijna 5 weken in Paluato en de tijd is omgevlogen. Inmiddels heb ik de mensen en hun gewoontes wel een beetje leren kennen, maar eraan wennen! Pff dat valt niet mee. Zoals in veel zuid Amerikaanse landen zijn de mensen niet punctueel en ach als ik een afspraak niet door kan laten gaan, dan hoef ik dat toch niet door te geven!
Welnee, dat merkt de ander vanzelf wel als diegene op het fietsje zich 7 kilometer over een hobbelig, zanderig en soms modderig pad in het zweet trapt en ziet dat er niemand is. Dan maar weer dezelfde 7 kilometer maar nu ook nog een stijgend pad in de inmiddels brandende zon terugfietst op een te lage fiets. Zo gebeurt dat hier regelmatig.
Ik ben begonnen met het lesgeven aan Jolanda, een jonge moeder met 5 kinderen. Zij wil erg graag leren lezen en schrijven dus zitten we iedere dag samen voor haar hutje van klei te lezen en te oefenen met schrijven. Ik op een stoel, zij soms op een jerrycan, dan weer op een steen. Het schrijven doet ze op haar schoot, want een tafeltje is er niet .Aangezien er hier geen methode aanwezig is, ben ik zelf een boek aan het schrijven waarin de letters één voor één aangeleerd worden. En had ik bedacht het is handig als ze zelf ook kan oefenen, dus ik in een schrift allemaal wisselrijtjes geschreven. Ja dat wilde ze wel hebben om te oefenen. Dus na de les liet ik schrift bij haar.En dat was niet zo handig van mij. Kom ik de volgende dag en vraag om het schriftje. Het ligt in de kast en ik heb geen sleutel, zei ze. Oh, ok! Komt vijf minuten later de jongste spruit met een aantal schriftjes naar buiten. Ik zie dat daar ook mijn schriftje tussen zit en pak het net voor Jolanda uit haar handen. Mmm, niet één woord staat er meer in! Al mijn werk! Jolanda weet niet waar ze moet kijken als even later de kleine meid met de snippers besmeurd met modder komt aanlopen. Als troost krijg ik na de les van haar een cadeautje, een eigen gemaakt mandje.
Jolanda is heel blij met de lessen en doet erg haar best.
Iedere keer als je tegen haar zegt dat ze het goed doet, kijkt ze met stralende ogen naar haar man die een eindje verderop mandjes zit te maken.
Het gebeurt regelmatig dat Jolanda er niet is, naar Galapa om bij de bank in de rij te staan voor de kinderbijslag en als de automaat leeg is, tja dan ga je de volgende dag gewoon weer en hoop je dat er dan genoeg is. Als je pech hebt moet je nog een derde keer terug.
Je zou denken als ze weet dat ze de volgende dag weg moeten, dan geven ze dat wel even door. Maar nee, dat is te hollands gedacht. Een Colombiaan zegt gewoon hasta mañana en het boeit hen niet als ik er op reken op die tijd te werken met ze. Kom je toch vanmiddag weer terug!
Ach soms kan ik meegaan in de Colombiaanse denkwijze en soms heb ik zin om te zeggen bekijk het maar.
Maar als ik dan weer joelend ontvangen word door de kindjes in het buurtje hier 7 kilometer verderop, ze stinkend hun best doen, blij zijn met het spelen met een lekke bal, ze huilen als ik weer vertrek en de moeder liever heeft dat ik hier blijf dan dat ze mijn schoenen krijgt als ik weg ga, dan…. Ja dan ben ik blij dat ik een klein beetje kan helpen om het leven van deze mensen wat te verlichten. Dan spring ik gewoon de volgende dag weer op de fiets om deze kinderen die niet naar school kunnen les te geven en met ze te spelen.
En vandaag!! Je gelooft het niet, haha, ik ook niet! Staan om tien voor half 3 twee kindjes voor het hek. Kwamen ze uit zichzelf, zelfs voor tijd opdagen. Tja de aanhouder wint. Zo gaaf! Deze week vroeg Jolanda me of ik haar zoon kon helpen want de juf op school had gezegd dat hij gewoon dom is en niets kan! Lekker motiverend! Dus na het oefenen met Jolanda drie dagen geleden, liep Camillo in gezelschap van het buurmeisje (ook leerproblemen) met me mee naar het schooltje. Ze vonden het geweldig, maar wat een werk aan de winkel! Dus sprak ik met ze af dat ze iedere dag komen voor een uur bijles voor lezen, schrijven en rekenen. Gisteren kwamen ze keurig op tijd, dat begon goed. En vandaag weer, zonder dat ik een tijd had afgesproken. Intussen probeer ik ook nog zieltjes te winnen voor bijles. Maar helaas lukt het nog steeds niet een 13 jarige jongen die graag wil, maar van zijn moeder niet mag, les te geven en te leren lezen. Ik blijf het proberen!

Genoeg over mijn werk. Nog even over het dorpsfeest afgelopen weekend. Pff als ik er nog wat van weet! Haha, zondag niet helemaal helder meer, of moet ik schrijven helemaal niet helder!
Het feest begon zaterdagavond met een disco. De muziek in de ´discotheek´, een vloertje van cement, een dak van plastic zeil, stond heel hard enwas niet mijn stijl. Jongelui hing rond voor de ingang en het duurde een heel tijdje voor er mensen binnen gingen. Toen de entrée voor vrouwen verviel, zijn we ook een kwartier binnen geweest. Maar salsa dansen op deze muziek! Nee bedankt.
De rest van de avond wat op straat en in winkel/kroeg doorgebracht.
Zondag naar de ´plaza´. Dat was de plek waar de activiteiten plaats vonden. Wij deden mee met zaklopen. Het was allemaal heel simpel maar gezellig. Kinderen deden een wedstrijd op eigengemaakte stelten, er werd minivoetbal gespeeld in de stromende regen en getracht in een paal ingesmeerd met vet te klimmen. En tussendoor, hmm, bier en aquadiente, bier en nog een aquadiente en ….!
De dag eindigden we met dansen in de kroeg.
En maandag….. geen hoofdpijn, geen kater, niets nada! Haha en de mannen? ´s Avonds een vent, maar ´s morgens niet!
Voor zover weer mijn belevenissen. Dank jullie voor het lezen en jullie reacties. Het is altijd fijn om te merken dat jullie meeleven.
Groetjes en liefs,
Everien