Cuidad perdida

Weer een maand later en gewoon geen tijd gehad om mijn dagboek bij te werken. Vorige week heb ik een paar dagen vrij genomen om en trekking te maken.

Cuidad Perdida
Een weekendje weg, een paar dagen naar Santa Marta, Taganga. Even wat anders, even ontspannen. Nou ja ontspannen?
Vorige week ben ik vrijdag naar santa Marta gegaan en zaterdags liep ik de tocht naar de Cuidad perdida. Ik wilde hem in vier dagen lopen en ook Rob een australische jongen wilde dat. De gids probeerde ons zover te krijgen om net als de anderen in vijf dagen te lopen, gewoon omdat dat hen beter uitkwam. Maar wij voelden daar niets voor, je regelt het maar!
De eerste dag was een eitje, maar niet voor drie Amerikaanse jongens die nog nooit gewandeld hadden en met volle bepakking aan de trekking begonnen waren! Heeeel slim! Oh, kun je je spullen in het hostal laten? 
Door hen kwam het dat we al bij de eerste mogelijkheid ons kamp opsloegen en wij de volgende dag heel vroeg moesten vertrekken om voor de regen de rivier gepasseerd te hebben. Lekker! Daar gingen we dan na een waardeloze nacht in een hangmat om zes uur op weg met het 19 jarig zoontje van de gids, die met zijn kromme benen op plastic schoenen nog niet rende. Het was behoorlijk pittig mede door het hoge tempo, maar het was ook echt heel warm en vochtig. In straaltjes liep het water uit al mijn poriën. Stijgen en dalen,stijgen en dalen. Pffff, tu caminas muy rapido, zei de gids. Tja dat zal wel moeten hè, kan moeilijk anders als jij zo loopt te rennen. Moe arriveerden we al om 1 uur bij het kamp onderaan de Cuidad. Heerlijk gelegen aan de rivier, dus direct een duik in het koele water en de zweetkleren uitspoelen.
Bij de rivier zat een andere groep, voor hen was het de derde dag. We sloten ons aan bij hen en hadden een gezellige middag, met popcorn en spelletjes. Na het eten doken we al vroeg het bed in. Helaas had het matras de vorm van een hangmat aangenomen en kon ik niet echt lekker liggen, dus om 5 uur klaar wakker en het bed uit. Ik was wel nieuwsgierig naar de Cuidad en om zes uur wandelden we langs een rotsachtig glibberig pad langs de rivier, de rivier staken we over en toen begon de klim 400 groen glibberige treden. We arriveerden op een open plek waar de zon volop scheen, de muggen hongerig waren en de eerste ruïnes te zien waren. Hoe anders dan de machu pichu. De rust, de eenvoud, de sfeer,we klommen langs ruïnes naar het centrum van de Cuidad en via een andere weg weer terug. Bij het afdalen moesten we goed opletten want de treden van de stenen waren groen en vochtig. 
Heelhuids kwam iedereen weer beneden en na de lunch vertrokken we voor een vier uur durende wandeling. Pff die avond sliep ik als een roos in de hangmat. De laatste dag was toch nog wel pittig omdat ik voor het eerst blaren had en bij het afdalen mijn kleine teen met blaar in de verdrukking kwam.
'S middags een uur of 4 werd ik weer voor het hotell afgezet en de koele duik in het zwembad was meer dan welkom en  daarna dronk ik samen met Ivo en Alba  een lekker glaasje rode wijn.
Woensdag nog een daggie niets afgesloten met het heerlijkste etentje in vier maanden Colombia klaargemaakt door een Nederlandse kok.
Donderdag achterop de mototaxi terug naar Paluato voor de laatste dagen daar. 
Over het afscheid vertel ik jullie de volgende keer.

Dank jullie allemaal weer voor alle reacties. De berichtjes vanuit Nederland zijn fijn.
Lieve groeten,
Vanuit Medellin, de stad van Pablo escobar.

Beso, Everien