Weg uit Paluato

Vandaag, zondag 10 juni, zit ik in de bus op weg naar Medellin. En er zit een dikke knoop in mijn maag.
Vanmorgen vroeg stond ik op en genoot voor de laatste keer van het uitzicht,de zon, de warmte, de stilte gemengd met geluiden van de ontwakende natuur op de veranda in het dorpje Paluato waar ik me de laatste twee maanden zo thuis ben gaan voelen.
Voor ik verder vertel over het afscheid eerst mijn verhaal over de laatste weken. Waar was  ik ook alweer gebleven? Mm, weet ik niet meer precies.
Mijn dagen hier zagen er ongeveer zo uit. 'S morgens om een uur of 7 buiten op het terras met een bakkie, beetje kletsen met de anderen en wachten op het ontbijt dat Roberto klaar maakte empanada's of andere typisch colombiaanse gerechten, lekker vet gebakken in de verzadigde vetzuren! Haha niet een echt gezond ontbijt dus. Om een uur of negen als ik al begonnen was met zweten, nam ik de fiets en ging naar Jolanda om haar les te geven. Soms kon dat, maar ook moest ik vaak later terugkomen. De woorden ahorita, tarde en manaña zijn waarschijnlijk de meest gesproken woorden hier. Daarna fietste ik door na la manca en daar gaf ik na een enthousiast ontvangst de kinderen les. De middagen gaf ik bijles en deed mee met sportactiviteiten voor de kinderen. Tussendoor en 's avonds was ik bezig met het maken van leesoefeningen of speelgoed voor het schooltje.
Twee weken geleden hielp ik La flaca met het sjouwen van stenen voor haar huis. Zij had deze gekregen van een finca eigenaar maar kon het transport niet betalen. Toen er onverwachts een grote dikke pad uit een steen tevoorschijn kwam schrok ik me een ongeluk, maar de andere schrokken veel meer van een slang die zich lekker in een steen gesetteld had. Oeps! Met een schop gingen ze deze  gevaarlijke giftige slang te lijf. Met recht, want flaca vertelde me later dat je slechts 20 minuten de tijd hebt voor tegengif. Even later kwamen er nog twee slangen tevoorschijn papa,mama en baby. Sta ik voor de tweede keer met een slang op de foto, maar deze keer niet om mijn nek.
De stenen hebben we uitgeladen bij het half gebouwde huisje van La Flaca en liggen daar nu te wachten tot ze geld heeft om cement en andere materialen te kopen en zolang woont ze met haar vijf kinderen bij een oudere man in huis.
Vrijdag ben ik afscheid van haar en haar kinderen gaan nemen. Als afscheidscadeau had ik schoenen voor de kinderen meegenomen. Het was een bijzonder en emotioneel afscheid. Hoe reageer je als een vrouw van 42 je huilend vertelt dat ze nog nooit een vriendin heeft gehad en niet wil dat je weggaat, ze je ontzettend gaat missen en niet naar het afscheidsfeestje wil komen omdat ze dat te moeilijk vindt?
En wat als je hetzelfde voelt, eigenlijk nog niet weg wilt omdat er nog zoveel te doen is en je het gevoel hebt hier nodig te zijn?
Weglopen en niet meer omkijken!
Gisteren hadden we een fijn en mooi afscheidsfeestje met zo'n  75 kinderen van het dorp en we sloten de dag af met een bbq met Geovanny, Inten, Sylvia, Roberto, Alexander en Johanna. 
Van Jolanda en mijn beschermelingetje Marcella een afscheidscadeautje.....tranen, een knuffel en de vraag wanneer kom je weer terug?
Tja die vraag is me door zoveel mensen gesteld. Te falto mucha! Quando vienes? Yo regriso pero no se quando!

Vanmorgen een vlug, moeilijk afscheid.
En nu zit ik in de bus,iedere minuut verder weg van  Paluato van mensen die ik mijn hart heb gesloten en voel ik me........