Mijn eerste week in Paluato

Mijn eerste week in Paluato

Afgelopen zondag ben ik eindelijk gearriveerd in Paluato.
Na een aantal dagen Cartagena bij Inten, was ik heel benieuwd naar Paluato. Al vroeg namen we de taxi die reed door de sloppenwijken van Cartagena. Wat een ellende daar, armoede, afval, een huisvesting waar in Nederland de dieren hun neus voor ophalen!
Dat was wel even een ander Cartagena dan ik de laatste dagen had gezien. Het rijke gedeelte dat zich opmaakte om de presidenten voor de Cumbre des Americas te ontvangen. Alle hoofdstraten werden gereinigd en indien nodig van nieuw asfalt voorzien. De stad stroomde vol met politiemensen en militairen. Maar in de sloppenwijken, geen reiniging, geen asfalt, geen beveiliging, maar vies, vies en vies. Modderige straten en stank. Daar zullen de presidenten geen bezoekje brengen denk ik zo.
Afijn na het taxiritje namen we de bus naar Barranquilla en stapten in Galapa uit. Twee fietstaxi’s (een voor onze bagage) brachten ons naar de mototaxistandplaats.
Daar werden we al opgewacht door de jongens van Paluato. Die krom van het lachen over hun motor lagen, toen ik gewoon mijn zware backpack op mijn rug nam en achterop ging zitten. Hé jullie lachen mij toch niet uit? Nee joh zei Inten, dat zijn ze niet gewend dat een vrouw iets zwaars optilt. Haha ok.
Al hobbelend over een zandweg vol met gaten en kuilen reden we naar de finca van Geovanny en Inten. Onderweg keek ik mijn ogen uit, terwijl ik mijn best deed om niet van de motor aft e vallen.
Wow! Wat een mooie plek! Dat was mijn eerste gedachte toen we voor het hek van Mokanas stonden.
Na een kop koffie, gaf Inten me een rondleiding over het terrein. Vol trots vertelde ze over het ontstaan, de fruitbomen die ze hebben mogen planten door giften vanuit Nederland.
Daarna hebben we samen in de tuin stenen staan schilderen. Deze stenen met daarop de namen van de sponsors, krijgen een plekje bij de bomen in de tuin.
Inmiddels ben ik 6 dagen hier in Paluato. Maandag avond is Inten weer vertrokken naar Cartagena om weer hele lange dagen in haar warme benauwde winkeltje te maken. Ze heeft me wat van het dorpje laten zien en verder veel verteld over alles wat er gedaan kan worden. Ook Geovanny kwam met veel ideeën , er is genoeg te doen. Dus ben ik maar begonnen bij het begin.
Observeren in het klasje waarin 12 kinderen, variërend in de leeftijd van 2 tot 4, zitten. De leeftijd die kinderen bij ons op de peuterspeelzaal hebben. Een aantal dingen zijn me al direct opgevallen. Er is weinig tot geen speelgoed passend bij de leeftijd, er zijn geen werkboekjes, geen kleurplaten, geen puzzels, geen speel/leermateriaal. Er is geen plan, geen methode. Er wordt bijna niet gespeeld, kinderen moeten zitten en leren! Bewegingsonderwijs wordt niet gegeven.
Kinderen van 4 die al letters aan elkaar moeten leren schrijven, terwijl de fijne motoriek verre van ontwikkeld is.
Hier valt wel het een en ander te doen! De middagen heb ik dan ook besteed aan het ontwikkelen van werkbladen , opzetten van een jaarprogramma en het opstellen van een wensenlijstje wat betreft lesmateriaal.
Samen met Geovanny heb ik twee heel arme gezinnen bezocht. Deze mensen wonen in kleihuisjes en de kinderen gaan niet naar school. Een van de moeders wil heel graag leren lezen en schrijven.
We hebben afgesproken om minimaal een keer per week met deze mensen te gaan werken.
Ik zal die blije gezichten van zowel de kinderen als de moeders niet snel vergeten.
Wat heb ik verder nog gedaan deze week. Oh ja, een moestuintje aangelegd. Met broccoli, andijvie, spinazie, bonen, paksoy en courgette. Hopelijk helpt het gaas wat we eromheen hebben gezet en worden de zaden niet opgepikt door de loslopende kippen en kalkoenen.

Dinsdagmorgen waren er twee vaders al vroeg in de bomen geklommen om pruimen te plukken. Dat wat zij plukken mogen ze verkopen en de opbrengst is voor hen.
Donderdag zat ik al om 7 uur op de fiets om samen met Roberto naar Galapa te gaan. Toen was het nog niet zonnig dus goed te doen. In Galapa eerst naar de fietsenmaker en daarna liet Roberto me het stadje zien. Langs zijn moeder, zus, tante en weet ik het wie nog meer. Na onze ronde nog even langs zijn huis om wat spulletjes te halen, daarna zouden we terug gaan voor dat het weer heet zou worden. Maar wat doet die slimmerd? Hij wil zijn hond in zijn huis zetten, maar tilt dat beest bij zijn voorpoten op. En dat vond het beest echt niet prettig, dus hap zegt ie en bijt Roberto in de muis van zijn hand.
Ja, ja eigen schuld. Ik zeg hem dat het beter is om even langs een dokter te gaan voor een tetanus injective, dus hup naar ‘het medisch centrum”. Ja en dan …….. weet je weer dat je in Colombia bent. Eerst betalen voor het consult, wachten, papier invullen, terug naar de kassa, naar de dokter, papieren, papieren en nog eens papieren. Ik zat buiten in het zonnetje de fietsen te bewaken, komt Roberta me halen. Ik moet mee naar binnen, naar de dokter. Ja daag, ik hou niet van naalden en dokters. Nee de dokter wil kennis maken met de “Holandesa”. Ok ik mee naar binnen, waar een dokter en student de papieren aan het invullen zijn. Wordt er gelijk gevraagd op welk type mannen ik val? Haha negers, getinte mannen of blanke mannen? En……. Ik heb wel heeeel gespierde benen!” Dat komt natuurlijk van al dat fietsen”, weten ze me te vertellen, want in Nederland fietst iedereen. En oh ja. Of ik wat van voetbal weet. Robben en van Persie zijn namen die bij de voetballiefhebbers in Colombia bekend zijn.
Nadat eindelijk alle papieren zijn ingevuld krijgt Roberto een recept voor tetanus en diclofenax. Dat moet hij gaan halen bij de apotheek en betalen natuurlijk. Maar tja, hij heeft niet genoeg geld bij zich dus….. dan maar niet. Gaan we eerst terug naar huis fietsen om geld te halen! Inmiddels is het zonnetje fel gaan schijnen en valt het niet mee bergop te fietsen. Het kaarsje ging dan ook wel uit bij het laatste klimmetje, maar ik won het met bijna een uur van Roberto.
Geovanny vertelde me dat de medische post bedoeld is voor arme mensen. Maar als je niet kunt betalen??? Geen consult, geen medicijnen. Verzekering?? Nee
Als je vaak ziek bent, of je kinderen moeten vaak naar de dokter, gaat al je geld naar de dokter, kun je geen uniform voor de kinderen kopen om naar school te gaan, heb je geen geld om eten te kopen, word je ziek omdat je ongezond leeft, moet je vaak naar de dokter, heb je je geld nodig voor medische zorg……………..!!
Weet je hoe leuk is om met deze kinderen jagerbal te spelen, ze het uitgieren van pret, gillend rondrennen om te ontsnappen aan de bal. Hoe eenvoudig kan het zijn om kinderen te laten lachen. Daar heb ik ook van kunnen genieten deze week.
Mijn eerste weekje zit er bijna op hier.
En inmiddels ook mijn tweede week. En ik begin al aardig in het ritme van de Colombianen te komen. Zelfs op zondag op tijd mijn bed uit om om 7 uur te gaan ontbijten in Galapa. Pff, en dan moet je niet denken dat je de enige bent die wakker is. Al volop activiteiten en druktes.
De zaden zijn uitgekomen en vooral de bonen en courgette planten groeien als kool!
De tweede week heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het ontwikkelen van materiaal, het ontdekken van het leven hier in het dorp.Vandaag zou ik starten met het lesgeven aan kinderen die niet naar school kunnen (geen geld om uniformen en boeken te kopen) en ook hun moeder zou mee komen om te leren lezen en schrijven.
Dus ik mijn les helemaal voorbereid in het spaans, werkbladen voor het schrijven gemaakt en een leesboek in het spaans voor beginners aan het schrijven.
Was best een beetje zenuwachtig, want ja mijn spaans gaat wel steeds beter, maar die kinderen praten zo vlug en in een dialect zodat ik eer soms niets van begrijp. Maar goed, ik was goed voorbereid, dus kom maar op!
Nou! er kwam gewoon niemand! Vijf minuten later, tien, een half uur, een uur..... maar nee. Tja die mentaliteit... daar kan ik dus nog niet echt aan wennen en dat wil ik eigenlijk ook niet. Volgens Geovanny kost het veel tijd en geduld om dat te veranderen.
Morgen ga ik gewoon een nieuwe poging wagen, ga ik naar de moeder thuis.
Of het gelukt is horen jullie volgende keer.
Allemaal weer bedankt voor jullie reacties, het is altijd fijn om wat uit Nederland te horen.
Oh ja, mijn arm is al helemaal genezen hoor, alleen nog wat kleine littekens, maar daar heb ik geen last van.
Groetjes weer en tot volgende keer.
Liefs vanuit Colombia
Everien