Er zijn van die dagen..........

Er zijn van die dagen.....
Dat alles anders gaat dan je zou willen. En zo'n dag was het gisteren. 
'S morgens al vroeg uit de veren omdat ik een tocht had geboekt bij een een gids naar het nationaal park Siërra de Nevada. Dat viel niet mee want de vorige dag heel wat uurtjes in de bus gezeten.
Maar goed het was gelukt en om kwart over zeven, uiteraard later dan de afspraak, maar ook in Colombia gaat alles op zijn Zuid Amerikaans. De rit met Antonio in de jeep verliep prima en het uitzicht op met sneeuw bedekte toppen werd steeds mooier. Onderweg gaf Antonio een lift aan de juf van het schooltje in de bergen. Achttien leerlingen heeft ze in de leeftijd van 5 tot 12. En die kinderen moeten soms een uur lopen naar en ook weer van school.
De wandeling was prachtig al kwam ik zo nu en dan wel wat zuurstof te kort. Het plan was om naar de gletsjer te lopen, maar op 4500 m betrok het, het werd koud, winderig en mistig, dus besloten we terug te gaan.
Tot zover verliep de dag prima. Weer terug in het dorp wilde ik geld gaan halen o, de gids te betalen. Nee! Een geldautomaat? Moet je naar het andere dorp 20 minuten hier vandaan. Ok ga ik even met de bus. Ja dat had ik gedacht. De bus reed wel, maar in het hele stadje was geen stroom, geen systeem voor de bank, ....! Grrrr...
Terug naar het dorp, ik had met de bus van vijf uur willen vertrekken, maar ja hoe moet dat als ik geen geld heb. Misschien kan ik met mijn visa bij de bank terecht. Is al dicht, zei de eigenaresse van het hostal. Gaat om vier uur dicht. Vier uur??? Oh rennen het is pas tien voor... Beneden aan de trap, oh je, mijn visa Card, trap weer op en weer af en door de regen rennen naar het bankgebouw. Buiten adem wil ik het bankgebouw binnen stappen, non, non cerrado zegt de vrouw van de bewaking. En intussen is Antonio achter me aangerend, die dacht dat ik weg wilde gaan zonder te betalen, ja hoor!
Por favor signora, por favor. Er stonden nog een paar klanten binnen en gelukkig hielpen mijn smeekbedes en mocht ik de bank nog binnen. En daar stond ik dan, te wachten en te wachten en te wachten....... Ook hier problemen met het systeem alhoewel er wel stroom was. Antonio wilde wel aan de buschauffeur vragen of hij een kwartiertje langer wilde wachten. 
Maar ja om kwart over vijf stond ik nog steeds te wachten. Bus weg! Eindelijk om tien voor zes was ik aan de beurt. En ja hoor, het lukte me om geld mee te krijgen. 
Kon mijn gids betalen en ook de bus, maar dan moet er natuurlijk wel een bus zijn om te betalen. Antonio bood aan om me naar een kruising te brengen waar de bus later langs zou komen. Uiteraard moest daar voor betaald worden. maar goed ik wilde toch gaan.
Dus... Om half zeven zou de bus daar langs komen en dus even wachten! En nog even wachten, en nog even..... Pffff.... Een automobilist wist me te vertellen dat de bus een lekke band had gehad en zo zou komen, jaja dat kennen we hier, zo..!
Eindelijk om 8 uur was ie daar, zo zitten, ogen dicht en slapen! Mmm waarom stoppen we? Een truck stond in de weg. Dus voor de veiligheid alle passagiers uit de bus en na veel gemanouvreer kon de bus de truck passeren, maar toen werd duidelijk waarom de truck daar stond. Een redelijk steile helling, met modder bedekt! Oh, je! 
de bus nam een aanloop(je) en....nee gleed terug. Truck meer achteruit, grotere aanloop, helaas, halverwege de helling!
En toen was wachten, wachten en......! Er werd van alles geprobeerd, duwen, trekken aan een touw, droge aarde voor de wielen gooien, en beetje bij beetje kwam de bus boven. "Empuje marikas" jaja kun je denken, de mannen mochten trekken en de vrouwen moesten achter de bus gaan duwen, met het risico onder de modder of erger onder de bus te komen. Dus alle vrouwen bleven lekker staan toekijken. Uh niet alle, want ik hielp de manne met het trekken aan het touw. Dat mocht echter niet baten.
Eindelijk na twee uur ploeteren waarbij de meeste passagiers, ja uiteindelijk ook de andere vrouwen,meehielpen, kwam de bus boven op een platter stuk van de weg. We mochten allemaal weer instappen, vieze handen en heeeeeel vieze schoenen. 
Gelukkig want we hadden al bedacht dat we die nacht niet meer weg zouden komen. Door al dat gedoe, miste ik wel de aansluitende directe bus naar San Gil
Stond ik daar in een verlaten dorp te wachten op een bus die niet meer kwam. Hèhè om drie uur een bus nemen maar. Was al vijf uur achter op schema.
Deze bus reed lekker door. Elf uur stapte ik in een andere bus voor het laatste stukje. Gelukkig bijna ben ik er. Ho! Kan natuurlijk niet zijn dat er  niets mis gaat. Eerst moet de chauffeur een noodstop maken, twee centimeter, meer scheelde het niet of de bus was op zijn voorganger geknald. Tien minuten later! Vlak voor de bus krijgt een personen, terreinwagen een klapband en zie ik de wagen twee keer over de kop slaan. Jezus!
Dat is heftig. De wagen lag ondersteboven en de mensen.....tja veiligheidsriemen dragen we hier niet. Hup hup de bus uit en helpen.
Als eerste een jongetje voorzichtig uit de wagen gehaald. Gelukkig waren alle ramen kapot dus dat was niet al te moeilijk. Que paso, que paso? Het jochie mankeerde zo op het eerst gezicht niet veel. Hem gerustgesteld in mijn beste Spaans en geholpen en vrouw uit de auto te halen. Zij was er duidelijk slechter aan toe. Overal bloed en haar gezicht dik gezwollen. Ze kon nog wel lopen, mis zapatos, mijn schoenen?! Ga eerst maar even zitten. Ik vond een schoen vol met glasscherven.
Toen riep de buschauffeur, we gingen verder, de hulpverleners kwamen er aan.
Onder bloed, zweet en modder stapte ik in de bus. Nog 15 minuutjes en ik was in San Gil.  Daar spoelde ik in een hostal onder een hete douche, alles van me af.
In de stad ontmoette ik 's avonds weer Zofia en Rafal uit Polen. Met hen had ik al een avondje vodka drinkend doorgebracht op het centrale plein in villa de Leiva. En nu gingen we weer verder met een al aangebroken fles heerlijke naar amarene kersen smakende vodka, mmmm, terug in Holland maar eens kijken in de Poolse winkels!
We spraken af om de volgende dag samen naar het nationaal park te gaan.
Dat werd een heerlijk ontspannend dagje in de zon en genieten van de Chicamocha canyon.
Die avond namen we dezelfde nachtbus, maar daar vertel ik de volgende keer wel weer over.
Nu is het tijd om lekker te gaan slapen.
Heel veel groetjes aan jullie allemaal.
Knuffels, Everien