Agua mala

"Agua mala"
Zo wordt hier een zeer vervelende kwal genoemd. En helaas had ik de eer om met dit beest kennis te maken. Daarover vertel ik straks meer.
Na afscheid genomen te hebben van mijn Poolse vrienden reisde ik naar het oosten van Colombia om een klein stukje van Venezuela mee te pakken. Van een Deens meisje in San Gil hoorde ik dat het de moeite waard was. Dus met de bus naar de grens. Daar in de rij voor de Colombiaanse douane en daarna op zoek naar immigratie. Mm had ik weer, Nederlanders moeten naar een ander kantoor ergens midden in de stad. In een straatje achteraf vond ik een kantoortje met een juffie dat alleen maar in het lakken van haar nagels was geïnteresseerd. Papier ingevuld en mijn paspoort kreeg het stempel en werd me toegeworpen. Muchos gracias signora! Daarna op zoek naar een bank voor wat Venezolaans geld. De banken vond ik wel, maar het geld kreeg ik pas bij de vijfde pinautomaat. Hèhè. Kon ik eindelijk wat gaan eten, want inmiddels was het al rond 12 en was ik al een poosje zonder brandstof onderweg.
Na de lunch weer verder, Pff was toch verder dan ik dacht. Gaar als boter kwam ik in het hostal aan, eerst eens een douche. Brr, alleen koud water, een keihard bed en een hoop herrie. De eerste actie de volgende dag, op zoek naar een betere plek. Die was snel gevonden, voor dezelfde prijs tien keer beter.
Daarna de bergen in. Lekker wandelen en genieten van het buiten zijn. 
Voor de dag erna had ik een tour geboekt naar een meer. Dacht daar lekker te kunnen wandelen, helaas hadden ze me niet verteld dat het uitstapje meer voor bejaarden geschikt is. Beetje zonde van mijn centen dus.
Maar weer terug naar Colombia. O, o, het tweede stuk was een ramp. De bussen naar Macau reden pas vanaf half 3 weer, maar ik kon mee met een local bus. Deze bus was helemaal volgestouwd met huisraad, de zittingen lagen los en verder... Tja in Nederland zou deze bus al voor de tweede keer gerecycled zijn.
En dan de rit! Ik denk dat we 15 keer door politie of soldaten zijn aangehouden. Controle, jaja, corrupte bende. Iedere keer werd er 50 boliviares in de handen gedrukt. De Colombianen die in de bus zaten moesten dat betalen, waarom? Geen idee, iets met hun paspoort of zo. Soms hing de man van de bus al uit de deur als weer een controle naderde en gaf hij geld aan een burger, die het op zijn beurt weer aan de soldaat gaf. Dan mocht de bus doorrijden! Al met al duurde de reis 2 keer zo lang. 
En natuurlijk weer oponthoud bij de grens. Uitchecken, inchecken..... Wat is reizen in Europa zonder grenzen toch een genot!
Afijn in Macau kon ik een taxi delen met een aantal Colombianen en dat schoot tenminste op.....tot, pang! Klapband! Nou dat weer! 
In de hete brandende zon, wachten tot de band was verwisseld. De bagage ruimte van de auto zat stampvol, dus eerst alle zooi eruit voor hij bij het reservewiel kon. Ok, alle zooi er weer in en weer verder.
Inmiddels had ik het wel gehad. Eindelijk daar was het indiginas dorpje aan het strand. Helemaal in het noorden van Colombia. De Caribische zee!
Heerlijk ik ga gelijk zwemmen dacht ik. Dus hup bikini aan en zalig in het verfrissende water. Een eind gezwommen tot ik ineens een stekende pijn in mijn arm voelde. Au! Wat is dat? Voelde dezelfde pijn ook bij mijn borstbeen.
Snel zwom ik terug naar het strand. Uit het water zag ik dat mijn boven arm helemaal rood was. Het gloeide en stak, beetje te vergelijken met de berenklauw verwonding. Ik liep het hostal in waar een Zwitsers meisje me vroeg wat er was. Ik liet mijn arm zien en zij sprenkelde er gelijk water op. Dat hielp een beetje. "Aqua mala" zei de man van het hostal. Wat is dat nu weer? Er werd me duidelijk gemaakt dat het om een of andere kwal ging. Ik kreeg een tomaat van de man, want dat zou moeten helpen, dus ik wrijven met de tomaat. Een ander zei, nee je moet urine erover smeren en dat werd door meerdere locals bevestigd. Dus hup naar de wc en..... Maar volgens mij hielp het allemaal geen steek. Van een Engelsman kreeg ik een glas rum. En haha dat hielp! Voelde ineens geen pijn meer, haha.
Ik had me voorgenomen om de volgende dag kite surf lessen te nemen, maar nu durfde ik toch mooi de zee niet meer in.
Later zag ik mensen met een jongetje dat gilde van de pijn. Zijn armpjes, beentjes en buik, overal was het geraakt door de kwal. Arm kind!

Het is nu al meer dan een week geleden dat ik in aanraking kwam met de Aqua mala en nog steeds is het te zien. Geen pijn meer, die verdween na een dag of twee.
Inmiddels ben ik van het uiterste noord oost punt van Colombia aangeland in het uiterste westpuntje. En dat ging uiteraard niet zonder vlag of stoot.
Op een zondag vertrok met Cathy uit Ierland richting Santa Marta. Maar..... op zondagen reizen in Zuid Amerika is geen feest. Of er rijden geen of maar af en toe een bus. Dus in een volgepropte taxi in een uur naar het dichtstbijzijnde redelijke busstation. " Ja hoor je kunt gerust nog even wat eten, tijd genoeg voor de bus vertrekt!" Niet dus, net mijn eten voor mijn neus staat die man te gillen, vamos! Dus zo snel mogelijk de kip en rijst naar binnen gepropt, maar de bus ging gewoon weg. Shit, mijn backpack zit er al in! Rennen, neem maar een moto taxi! Een man van de busmaatschappij hield een mix tussen een motor en brommer staande en hup achterop. Brrrr, de Idioten rijden alsof ze achterna gezeten worden door een tsunami. Gelukkig haalden we de bus snel in en sprong ik van de brommer. Au, mijn been kwam tegen de uitlaat, geen tijd voor, snel de bus in.
Hèhè, Cathy die wat anders te eten had genomen was blij me weer te zien. Ze had nog geprobeerd de chauffeur te laten wachten, maar nee, daar had de man geen zin in. Na 4 uur, waar andere bussen 2 uur over doen bereikten we eindelijk santa Marta.  Een badplaats aan de Caribische zee. Heerlijk een paar dagen effe lekker niets, zwemmen, strand, zon. 
Zo mijn eigen verslag na lezend, lijkt het net of ik alleen maar in de bus zit.
Maar intussen geniet ik erg van alles in Colombia. De natuur, bergen, zee, strand. De dorpjes met markten, de vogels, de ontspanning. Colombia voor zover ik ervaar een veilig land om te reizen, mensen op karren met een paar of ezel ervoor. Vissers haha! Zit ik lekker op het strand in een rustig baaitje, zie ik een man in een wegsuit, met snorkel. Wat doet die man daar toch? Zou hij een schat zien of zo? Nieuwsgierig geworden besluit ik om er naar toe te zwemmen, als ik bijna bij hem bij, komt hij overeind en gilt, pescado, pescado.
Direct volop actie bij de tot dan toe luierende mensen op het strand. Zij trekken zo snel als ze kunnen het net naar binnen. Ha, dan moet er wel wat in zitten dacht ik. Maar slecht een stuk of 8 grotere vissen en verder wat klein grut. Tja, dan, de "visser" weer het water in, en de rest weer lummelen op strand.
Ach deze mensen kennen weinig stress!

Wat is verder specifiek voor Colombia? Ieder zichzelf respecterend dorp heeft een plaza de Bolivar. Simon Bolivar de bevrijder van Zuid Amerika. De man die vocht tegen de Spanjaarden. 
Colombia is behoorlijk prijzig in vergelijking met Ecuador en Peru. Bussen, hotels en voedsel is duurder.
Onverantwoord rond rijden op brommers/motors. Zonder helm met gevaar voor eigen leven tussen de bussen en auto's door scheuren. Mototaxi? Mij niet gezien!
Ontzettende puinhoop langs straten, in dorpen. Groot verschil in arm en rijk!
Tja een typisch zuid amerikaans land dus.
Voor nu is mijn verhaal weer lang genoeg. Dank weer voor het lezen en voor jullie reacties.
Lieve groetjes, tot het volgende verslag.
Knuffels
Everien